بگذار تا پيام تو را*** با چشم‌هاي ساكت خود منتشر كنند*** بگذار تا عصاي تو*** با انتظار ما*** بر گور روستايی‌ات آهسته گل كند*** بگذار آب‌های پرآواز*** همواره در ستايش آزادی*** زير درخت پير*** روان باشند*** آه از شهود مرگ که میدانست*** چون میتوان ز پای درانداخت*** پیران و پهلوانان را*** و پنجه زد به پنجره خسته*** ملی ترین سخنور دوران را*** آگاه باش زیستی این چنین عظیم*** از خانه تا اداره مشغول*** از می فروش تا در سقا*** وز تشنگی به تشنگی دیگر*** ایثار نفس ماست، ولی هرگز*** در سر نپخته شوق نشانهای افتخار*** بگذار تا سکوت ثمرمند ما*** بر شاخه های اصل فناکرده، بشکفد*** این یک سلوک بودن در بومی است*** که خوی پروراندن مردان پیر را*** از دست داده است***///محمدعلی سپانلو
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar